ΗΠΙΤΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Δεν ορίστηκε εικόνα

Ο Ηπίτης γεννήθηκε το 1854 στην Αθήνα από οικογένεια με καταγωγή από την περιοχή της Ηπείρου. Πατέρας του ήταν ο επίσης αξιωματικός Θεόδωρος Ηπίτης, παππούς του ήταν ο ιατρός Πέτρος Ηπίτης, ενώ ο αδελφός του Ιωάννης ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.

Ο Ηπίτης εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων[2] από την οποία εξήλθε ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Υπηρέτησε στο στράτευμα επί 28 χρόνια μέχρι το 1906, όταν και αποστρατεύτηκε για να ασχοληθεί με το συγγραφικό του έργο, έχοντας ενδιάμεσα λάβει μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897.

Το 1912, όταν ξέσπασε ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος, ανακλήθηκε στην ενεργό δράση ως έφεδρος εξ αποστρατείας και ανέλαβε τη διοίκηση ανεξάρτητης ταξιαρχίας η οποία συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις στα μέτωπα της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου. Όταν η εμπόλεμη περίοδος τελείωσε, αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη Πυροβολικού. Δίδαξε στη Σχολή Ευελπίδων καθώς και στο στρατιωτικό σχολείο των υπαξιωματικών τα μαθήματα της Πολεμικής Τέχνης και της Στρατιωτικής Τεχνολογίας.

Παράλληλα, ο Ηπίτης ήταν δωρητής του A΄ Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών, ενώ ο δρόμος που στεγάζεται το κτίριο φέρει το όνομά του.

Απεβίωσε το 1927 σε ηλικία 73 ετών.

Ο Ηπίτης, πέραν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας ασχολήθηκε με τη συγγραφή βιβλίων και λεξικών. Διακρίθηκε κυρίως για τη συγγραφή τετράτομου ελληνογαλλικού (μαζί με το συμπλήρωμα) και τρίτομου (μαζί με το συμπλήρωμα) γαλλοελληνικού λεξικού, τα οποία κατά τα τέλη της δεκαετία του '20, θεωρούνταν ως τα αρτιότερα στο είδους τους.

 

Πηγή: Wikipaideia