Ο Παναγιώτης Δοξαράς (Κουτήφαρι Μάνης, 1662 – Κέρκυρα, 1729) ήταν Έλληνας ζωγράφος, ιδρυτής της Επτανησιακής Σχολής.Από το 1699 έως το 1704 σπούδασε ζωγραφική στην Βενετία και από το 1704 μέχρι το 1715 έζησε στην Καλαμάτα.
Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στα Επτάνησα, ανάμεσα στην Ζάκυνθο, την Λευκάδα και την Κέρκυρα.
Το έργο του Παναγιώτη Δοξαρά σηματοδοτεί την στροφή της ελληνικής ζωγραφικής από την βυζαντινή αγιογραφία προς την δυτικοευρωπαϊκή αναγεννησιακή τέχνη.
Ο Δοξαράς θαύμαζε τους ιταλούς ζωγράφους και ειδικότερα τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, το έργο του οποίου Τέχνη ζωγραφίας (Trattato della pittura) μετέφρασε.
Επίσης, μετέφρασε το έργο του Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι και του Andrea Pozzo για τη ζωγραφική. Το 1726, συνέγραψε την δική του πραγματεία Περί ζωγραφίας[4], η οποία όμως εκδόθηκε πολύ αργότερα (1871).
Το έργο του Δοξαρά, αν και είναι κυρίως θρησκευτικό, εντούτοις αποτελεί την πρώτη απόπειρα Έλληνα να απεικονίσει πρόσωπα ρεαλιστικά. Ζωγράφισε την «Ουρανία» (οροφή) του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, αλλά οι εικόνες του φθαρήκαν και αντικαταστάθηκαν από άλλες στα μέσα του 19ου αι.
Είναι επίσης ο πρώτος Έλληνας που έφτιαξε πορτρέτα, με πλέον γνωστό την ολόσωμη προσωπογραφία του κόμη von der Schulenburg, στρατάρχη της Βενετίας και υπερασπιστή της Κέρκυρας.
Πηγή: Wikipaideia
