Στον τόμο αυτό υποστηρίζεται ότι υπήρξε μία περίοδος προπατριαρχική, κατά την οποία η γυναίκα είχε πολύ σημαντικά κοινωνικά δικαιώματα,
μεγάλη σεξουαλική ελευθερία και δεν ήταν υποταγμένη στον άνδρα. Οι μαρτυρίες που έχουμε από τη γλωσσολογία, τη μυθολογία, τη θρησκεία και την
κοινωνική συγκρότηση είναι λίγες και αποσπασματικές, είναι όμως αρκετές για να διαπιστώσουμε την ύπαρξη αυτής της περιόδου που αναιρεί τον πατριαρχικό μύθο.
Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αρχικά και για μια πολύ μεγάλη περίοδο αγνοούσε τον αναπαραγωγικό ρόλο του άνδρα και πίστευε ότι η γυναίκα τεκνοποιεί μόνη της.
Επομένως θεωρούσε ότι έχει μέσα της τις ζωοποιές δυνάμεις, κι αυτό είχε ως συνέπεια η συγγένεια να είναι μονογραμμική (με άξονα τη μητέρα) και η θρησκεία να οργανωθεί
γύρω από τη Μεγάλη Μητέρα Θεά, με αποτέλεσμα η γυναίκα να είναι στο κέντρο της κοινωνικής ζωής και να έχει μεγάλες ελευθερίες, κοινωνικές και σεξουαλικές, που τις
στερήθηκε με την επιβολή της πατριαρχίας. Το "σκάνδαλο" των Παρθενιών και άλλα έξι παρόμοια "σκάνδαλα", των Επιζεφυρίων Λοκρών, των Μινυών, των Χαλκηδονίων,
των Σικυωνίων, των Σκυθών(;) και τα Υβριστικά των Αργείων εξετάζονται σ΄ αυτό τον τόμο.
